Op zaterdag 23 maart hebben we om 15:00 uur twee schrijvers op ons boekenpodium. Maaike Wieringa vertelt over haar debuutroman ‘Buiten de Lijntjes’. Frans van Hilten vertelt ons meer over zijn tweede boek ‘Alles Stroomt’.

Over ‘Buiten de lijntjes’

Robin voelt zich niet thuis op het gymnasium en worstelt met de heersende hokjescultuur op school. Als Disha en Noah in de vijfde blijven zitten, komen ze bij Robin in de klas en verandert er veel in het leven van de drie leeftijdgenoten. De zoektocht naar wie je bent, wie je mag zijn, van jezelf en van anderen begint dan pas echt.

Buiten de lijntjes gaat over de tegenstrijdige periode die veel van ons doormaken op weg naar volwassenheid. Een ingewikkelde periode waarin je op zoek bent naar je eigen identiteit en tegelijkertijd ergens bij wilt horen. Een periode waarin je jezelf spiegelt aan leeftijdgenoten, je seksueel oriënteert en verlangt naar die ander bij wie je zonder enige terughoudendheid jezelf kan en mag zijn.

Maaike Wieringa (1976) schrijft – naast haar werk als docent en therapeut – al haar hele leven. Ze maakt gedichten, korte verhalen en houdt vanaf dat ze leerde lezen en schrijven een dagboek bij.

Over ‘alles stroomt’

Tijdens een reis in Griekenland komt Arthur in een onvoorstelbare situatie terecht. Terwijl hij graaft in het verleden is de toekomst ineens dichterbij dan gevreesd. Rampspoed treft de wereld. Arthur beweegt mee op de golven en klampt zich vast aan het leven. Hij leert loslaten en vasthouden, zeker als hij middenin de chaos de verantwoordelijkheid neemt voor een klein moedig meisje. Is er een uitweg? En ziet Arthur zijn prille geliefde Zosia terug?

Frans van Hilten (1974) debuteerde in 2021 met Sequoia. Met Alles stroomt schreef hij een rijke roman waarin geschiedenis, toekomst en de onafwendbare realiteit samenkomen.

Haagse dichters op het boekenpodium van Colette! Zondag 24 maart ben je welkom om tussen 15 uur en 16 uur te luisteren naar poëzie tussen onze boekenbergen. Toegang gratis, mooie kortingen op onze poëziebundels. Het Woordenrijk is een samenwerking met het gelijknamige radio-programma op DenHaag FM.

In deze nieuwe editie van het Woordenrijk hebben we poëzie-optredens van Sacha Celine Verheij en Dorpsoudste de Jong. Anderkaffer vertelt een verhaal. En is er live muziek van Mandi-Mandi (tribute). Lees op dit weblog meer over de bewoners van het Woordenrijk.

Eerdere gasten in het Woordenrijk oa: Jos Nargy van de poezieboys, dichteres Lamia Makaddam, muzikant en dichter Alexander Franken. Samenstelling: Ricco van Nierop en Edwin Fagel.

Twee mannen, Vladimir en Estragon, zitten op een landweg bij een boom. Ze wachten op een zekere Godot en doden hun tijd met grote vragen en kleine bezigheden. Ene Pozzo komt langs, die een andere man, Lucky, aan een touw meesleept. Als zij na een wonderlijk gesprek weer vertrekken, valt er niets anders te doen dan verder te wachten. Ondertussen verstrijkt de tijd. Het wordt nacht, een nieuwe dag breekt aan. In onwetendheid blijven Vladimir en Estragon wachten, “want als hij komt, dan zijn we gered”.

– Wachten op Godot

Dit theaterseizoen brengt Het Nationale Theater “Wachten op Godot” van Samuel Beckett op de planken. In de onnavolgbare dialoog tussen de zwervende vrienden Vladimir en Estragon wordt het nooit helemaal duidelijk waar het absurdistische werk van de Ier nou om gaat: wie is Godot, gaat ie ooit komen, wat moeten we met de rijke Pozzo die halverwege het stuk op komt dagen (en vooral: wie is Lucky?)… En misschien is dat ook wel de reden dat het stuk jaar na jaar in het repertoire blijft.

Het is een groot genoegen om Kyra Mol (dramaturg) en Joris Smit (die de rol van Lucky in deze uitvoering vertolkt) aan te mogen kondigen. Op zaterdag 24 februari om 13.00 staan ze bij Colette op het podium om te vertellen over hoe zij hun interpretatie gevormd hebben van de klassieker uit 1952.

Joris Smit is sinds 2013 als ensemblelid verbonden aan HNT. Voor de het aanstormende dramaturgisch talent Kyra Mol is het haar eerste grote voorstelling na haar afstuderen.

Let op! het aantal plaatsen is beperkt dus meld je snel aan via info@colette.red.

Wachten op Godot gaat za 9 maart in première in de Koninklijke Schouwburg en de speellijst vind je hier. De regie is in handen van Eric Whien, die al meerdere Beckett-vertolkingen verzorgde bij HNT. De rest van de cast bestaat uit Jaap Spijkers (Vladimir), Mark Rietman (Estragon) en Bram Coopmans (Pozzo).

Om alvast in de stemming te komen: HNT heeft ook een podcastaflevering over het stuk opgenomen. Beluister ‘m nu!

Soms hebben we zo het idee dat toeval in theorie wel bestaat, maar dat sommige dingen wel zó toevallig zijn dat je toch gaat twijfelen. Zo bleken de sterren aan het fundament weer uitzonderlijk mooi in elkaar te schuiven toen we onlangs de volledige werken van Bertolt Brecht binnenkregen en die aan een liefhebber wisten te koppelen, precies op de dag dat de schrijver van de Driestuiversopera (en vele andere werken) jarig was… Toevallig!(?)

Hoera voor Bertolt Brecht!

Het is echt waar: vandaag, precies op de verjaardag van Brecht, verkochten we zijn verzameld werk aan een Spaanse meneer.

We moesten even ons best doen om alle 20 banden bij elkaar te vinden -in de tussentijd schonken we wijn en zongen we MackTheKnife pic.twitter.com/JiqfeFDU34

— Colette Antiquariaat📚 (@ColetteBoeken) February 10, 2024

Geregeld staan er voor de deur van Colette & Co ov-fietsen. Leuk, we hebben weer gasten van ver! Dat vinden we heel bijzonder. We schenken een kopje thee en vertellen graag het verhaal over ons heerlijke boekenparadijs. Even een paar foto’s van lezers van ver – en lezers uit de buurt.

Pepijn en Joppe wonen in Den Haag, werken in de horeca en kwamen op een donderdag net voor sluitingstijd de winkel in. ‘We fietsten hier een tijdje geleden langs, zagen al die stapels en dachten: daar moeten we een keer naar binnen.’ Het grote getijdenboek uit de 17e eeuw ging niet mee in de tas, wel een paar spannende boeken uit de stapel voor de kast met thrillers.

Onze nestor Jogchum de Vries is geregeld in de winkel voor boekenadvies op maat. Hier staat hij op de foto met een nieuwe klant uit Den Haag die we hopelijk vaker gaan zien: Cha-Hsuan. En praat Jogchum even bij over de kunst- en fotografieboeken met Flip Bool, een oude vertrouwde boekenvriend.

Op een dag zaten we aan de keukentafel wat te mijmeren, toen een klant van weleer langs kwam met foto’s van Colette van vóór de redding. Of: ‘van voor de revolutie’, zoals sommigen weleens zeggen.

Op de beelden uit februari 2013 was Jogchum wat jonger. De bergen waren hoger, de paden smaller.

Iemand citeerde Marlene Dietrich: ‘und die Welt war jung / Die Zeit geht dahin / Schnell dreht sich die Welt’. Een ander haalde Gerrit Kouwenaar aan: Toen wij nog jong waren.

Mooi, deze foto’s van ons boekenparadijs! Dank aan de fotograaf en buurtgenoot: Fernando Moura.

Een groep lachende vriendinnen, strandkleding, een polaroid; ooit achteloos in boek gestopt als boekenlegger en vergeten. Het boek is vervolgens bij Colette beland – en de toevallige vinder van de foto is nou net iemand die er bovenmatig in geïnteresseerd is. Menno van der Meer is zelf fotograaf en cureert fototentoonstellingen en is gek op “gevonden” foto’s – precies zoals deze Polaroid. Het is u als vaste klant van Colette natuurlijk ook wel eens overkomen dat u onbedoeld een inkijkje in andermans leven kreeg door een vakantiefoto in een boek aan te treffen. Over wat u met deze foto’s moet doen hoeft u vanaf nu niet meer te twijfelen: lever ze weer in bij Colette, dan verzamelen wij ze weer voor Menno en gaan we er vast eens een keer een mooie overzichtstentoonstelling van te maken. Alvast veel dank!

Het mapje voor de gevonden foto’s staat achterin de winkel in de grote kast bij de keukentafel.

Het was dringen tussen de boeken, zondag 28 januari, bij de uitreiking van de Prix de Colette aan de ‘boekensteun van het jaar’ Kees ’t Hart. Colette-vrijwilligers, vrienden van ver en uit de buurt, muzikanten van topformaat, gaven acte-de-présence. Fotograaf Roel Visser was erbij:

Laureaat Kees ’t Hart is de eerste winnaar van de Prix de Colette. Hier op de foto met het organiserend comité (Jean-Pierre Geelen, Linda Vermeulen, Jeannette van Zijl) en collega-schrijver Christiaan Weijts. Van het befaamde Team Woensdag waren boekverkopers en echtgenoten Fransje en Eugène Kamerbeek van de partij (foto rechtsboven). Topverkoper Aad van Schie van Team Vrijdag en Flaubert-expert Piet Driest lezen voor uit de Franse boekenkast.

Schrijver Christiaan Weijts sprak een officiële lofrede uit, die te mooi is om binnen de muren van het boekenhemeltje te houden: ‘een boekensteun is een eigenaardig ding‘. Kees ’t Hart kreeg een originele Colette-boekensteun mee naar huis én mocht een boekenwens in vervulling laten gaan. De beelden van 1 minuut gratis shoppen in Colette zijn te zien op onze socials!

‘Wie een prijs krijgt, moet ook iets géven’, aldus Kees ’t Hart, die de winkel rond ging met een stapel Lord Lister-boekjes. Muzikanten Liesbeth en Wim de Jong, ouders van Justa uit Team Zondag, speelden onder andere Joyeux anniversiare – want 28 januari is ook de verjaardag van onze naamgeefster Colette.

Coletter Jeannette betrad het podium in de keuken als quizmaster: ‘we doen vandaag een boekje open over Kees ’t Hart.’ Buurvrouw Anneke die een keer per week bij ons boekenleggers komt knippen, nam plaats bij de boekenberg naast de kinderboekenkast. Edwin – ‘1 van de 8’ – Koopman zorgde voor versnaperingen. En dat alles met een goedkeurende blik van onze nestor Jogchum de Vries.

Bewoners van de Panoramaflat en de hoofdredactie van wijkblad Het Lopend Vuurtje zaten eerste rang! De quiz-winnaar ging naar huis met een roman van Kees ’t Hart uit onze etalage.

Lofrede voor Kees ’t Hart bij het ontvangen van de Prix de Colette, uitgesproken door Christiaan Weijts.

,,Een boekensteun is een eigenaardig ding. Nu al zijn er kinderen die geen flauw benul hebben wat ze ermee aan moeten. Een rechthoekige plak metaal, gebogen in een rechte hoek. Het maakt geen geluid, het geeft geen licht. Er zit geen stekker aan, geen usb-ingang, je kunt het niet aansluiten op het WiFi-netwerk.

Toekomstige generaties zullen nog meer in het duister tasten. Was het een pizzasnijder, een standaard voor iPads? Een koekjesdeeg-aandrukker? Schoenlepel, radioantenne, zonnewijzer, een apparaat om het gazon mee bij te snijden?

Vandaag wordt Kees ’t Hart hier bij Colette, op haar geboortedag, uitgeroepen tot Boekensteun van het Jaar. Er zijn allerlei redenen om te vertellen waarom dat volkomen terecht en meer dan verdiend is. Maar dat doe ik niet. Ik wil vanmiddag juist betogen waarom dat níet verdiend is, waarom hij die prijs nóóit zou mogen krijgen en waarom hij – als hij verstandig is – de prijs resoluut zou moeten weigeren.

Daarvoor kom ik terug bij dit object. De boekensteun.

Als er één huis is in deze stad waar je géén boekensteunen aantreft, dan is het wel dat van Kees ’t Hart. Van de plinten tot de plafonds, van de deurposten tot de raamkozijnen is er geen enkele vierkante centimeter muur te vinden zónder boeken.

Wat héb je dan in hemelsnaam aan dit object? Ze staan zo strak tegen de muren aan dat niet kunnen omvallen. Bij Kees ’t Hart steunen de boeken elkaar.

De boekensteun is een ten diepste paradoxaal ding. Juist de veellezer beziet het met enig medelijden. Ach, die stakkers die anderhalf boek per jaar lezen, en armetierig plankje vullen dat ze aan twee kanten overeind moeten houden, ja, die hebben boekensteunen nodig.

Kees ’t Hart is een veellezer, die te hooi en te gras alles binnenhaalt en er gepassioneerd over schrijft en vertelt – of het nu hoge literatuur is, Freud, of detectives, liefdesromannetjes. Hij is een veellezer en ook een veelschrijver, van het type waarover hij schrijft in De gelukkige schrijver (2015):

“De gelukkige schrijver is een veelschrijver omdat hij een hekel aan pretenties heeft.” En: “Wat zou ik graag veelschrijver zijn: feuilletons, oorlogsromans, pornoboeken, voetbalboeken, kookboeken.”

De toekomstige archeoloog zal, met het metalen object in de hand, vroeg of laat naar de Dikke Van Dale grijpen, waarin hij leest:

Boekensteun – de (m) – samenstel van twee haaks op elkaar staande kleine vlakken, al of niet versierd, dienend om een rij boeken staande te houden.

Ook hier zien we weer tal van argumenten om te zeggen, Colette, doe het niet, houd die prijs op zak. Haaks op elkaar staande kleine vlakken. Al of niet versierd.

De boekensteun is een ding met een kaarsrechte hoek, bedoeld om al die papierbundeltjes in het gareel te houden. Serieus, welke zieke geest heeft ’s nachts in bed gedacht: weet je wat deze mensheid nodig heeft, een samenstel van twee haaks op elkaar staande vlakken. Welke rigide, fantasieloze denker heeft het in z’n machtdronken harses gehaald om te menen dat onze boeken dranghekken nodig hebben, omdat ze anders alle kanten uit zouden springen als ongetemde rebellen?

Bij Kees ’t Hart gaat het juist om het wilde denken, om het gekke, het afwijkende, het buitenissige. ‘Ik heb nu toch zo’n raar boek gevonden.’ ‘Dit is zoiets vreemds, dat heb je nog nooit gelezen.’ ‘Hij doet iets dat gewoon absúrd is.’ ‘Het is een merkwáárdig boek.’ Alleen Kees ’t Hart kan een recensie in De Groene beginnen met: ‘Deze roman is makkelijk samen te vatten maar ik doe het niet.’

Voor Kees ’t Hart is het makkelijk een lofrede te houden maar ik doe het niet. Want hij gooit juist alles wat je zeker dacht te weten overhoop. Alles wat je netjes had geordend tussen je twee boekensteunen trekt hij met een grijs omver.

Zo had ik, toen ik zestien jaar geleden in Den Haag kwam wonen, pas gedebuteerd als schrijver en druk bezig met wereldberoemd worden, twee grote overtuigingen:

1. Dat er in deze stad geen literair leven meer bestond sinds Louis Couperus in maart 1923 naar Ter Steege was vertrokken.
2. Dat schrijvers egocentrische ijdeltuiten zijn.

Allebei die overtuigingen sneuvelden bij mijn eerste publieke interview in deze stad. Collega-debutant Gustaaf Peek, net uit Den Haag vertrokken, en ik in het Fotomuseum. Dat was een buitengewoon inspirerend gesprek, dat daarna eigenlijk nooit is opgehouden.

Ik dacht dat de literaire wereld er eentje was van diva’s en genieën die elkaar niets gunden, niet geïnteresseerd waren in het werk van anderen en waarin je je als nieuwkomer binnen moest zien te vechten.

Kees ’t Hart ziet de literatuur eerder als een familie die hij op allerlei manieren bij elkaar wil brengen. Dat merkten de schrijvers en andere vrienden die vorige maand bij de presentatie van zijn dichtbundel Het vogelkerkhof allemaal een deel eruit voorlazen: hij zorgt dat je onderdeel van iets wordt, dat je bij elkaar komt, na afloop met elkaar eet en drinkt. Het was een Boekenbal in het klein, en duizend keer prettiger dan het echte Boekenbal met al die ijdeltuiten.

Datzelfde zie je in alles waarmee hij het literaire leven hier in de stad terugbracht. Interviewprogramma’s bij het Fotomuseum, bij Branoul op zondagmiddag, een literair programma in Zaal 3. Steeds gaat het om de liefde voor die rare boeken, maar ook om de verbinding, om wat het teweegbrengt, om de lezers. Bij het programma Over Boeken gaat het zelfs niet meer om de schrijvers, maar om die lezers, samengekomen in een theatrale boekenclub. Ik bewonder de weigering om pessimistisch te zijn over de literatuur. Bij ieder negatief bericht over de ontlezing en de terugloop in de verkoop, denk ik aan deze passage uit Het gelukkige schrijven gedacht: “De roman staat onder druk. Niet lezen dat soort artikelen met dat soort zinnen. Weg ermee. Eigenpraat en zelfdunk. Nooit meer lezen.”

Heel typerend vond ik ook het afgelopen jaar. 2023 was het Louis Couperusjaar. Vanuit onze stad gebeurde er niets. De stad liet in dat jaar zelfs lijdzaam het Literatuurmuseum vertrekken. Kees ’t Hart gaat dan niet mopperen en kniezen, nee, hij maakt zelf een programma over Louis Couperus, zoekt er de juiste mensen bij, en zet, op z’n 79^ste, een sprankelend programma neer.

Met hetzelfde enthousiasme maakt hij een avond rond Bob Dylan, over Elvis binnenkort, of hij houdt een theatercollege/schrijfworkshop, want bij al die verbindende activiteiten is hij ook nog altijd diep van binnen de docent, die ook streng kan zijn. ‘Is dit een zin die gewoon van A naar B gaat, of gebeurt er iets, iets raars, iets merkwáárdigs?’

Met Kees ’t Hart ga je nooit gewoon van A naar B. Hij kegelt je boekensteunen juist omver. Hij leeft naar de woorden waarmee Colette zichzelf ooit toesprak: ‘Faites des bêtises, mais faites-les avec enthousiasme.’

Doe domme dingen maar doe ze met enthousiasme.

Dat het accepteren van de Prix de Colette en de eretitel van Boekensteun van het Jaar zo’n bêtise is, heb ik hierbij afdoende bewezen, maar vooruit, als je het met vol enthousiasme doet, dan is er niemand die deze prijs meer verdient dan jij.

Deze week hebben we voor de etalage onze stapels Duits doorgespit op de werken van Heinrich en Thomas Mann. Onze vrienden van het Literaturhaus Den Haag hebben namelijk de maand in het teken van deze literaire dynastie staan. Deze donderdag houdt Henk Harbers bijvoorbeeld een lezing over der Zauberberg, het meesterwerk van Thomas Mann uit 1926. Mis het niet en kom zeker langs Colette voor uw Duitse boeken!