In de zomervakantie hebben we bij Colette weer een speciale outlette. Op zaterdag13 augustus en zondag 14 augustus kun je in onze tuin en voor de winkel struinen door duizenden boeken. Duik pareltjes op voor maar 1 euro per stuk. Of vul een speciale Colette-tas voor 10 euro. Voor iedereen die een mooi boek zoekt voor op het strand, of deze zomer thuis een eigen boekenberg á la Colette wil beginnen: hartelijk welkom!

Wij serveren koffie en thee en heerlijk verkoelende ranja in onze tuin.

Openingstijden:

zaterdag van 11:00 uur tot 17:00 uur.

zondag: 13:00 uur tot 17:00 uur. Op zondag hebben wij tussen 13:00 uur en 14:00 uur in onze tuin ook een optreden van de Haagse dichters van het Woordenrijk. Met muziek!

Elk boek is een verhaal. En elk boek heeft een geschiedenis. Bij Colette zijn heel veel boeken te vinden, meestal gebonden en van een zekere leeftijd, met een fraai Ex Libris. Een Ex Libris is een persoonlijk eigendomsmerkje in een boek. Ingeplakt of gestempeld of gestanst. Boekverkoper van team vrijdag, Aad van Schie, dook een paar fraaie exemplaren op in de boekenbergen van Colette.

Je kunt vandaag de dag nog steeds een Ex Libris bestellen en of laten ontwerpen. De genoemde exemplaren zijn meestal gecreëerd via de techniek van de houtgravure of via de lino. Speurend in de oude boekenvoorraad komen vaak de mooiste exemplaren tevoorschijn. En dus is Colette ook een goudmijn voor de verzamelaar van de Ex Libris.

Bureaulaschrijvers, thuistypers en onontdekte genieën opgelet: onze vrienden van Elders Literair organiseren een schrijfwedstrijd. U kunt hier de volledige opdracht lezen, maar the long and short of it is dat u voor 15 september een stukje van 1500 woorden mag aanleveren rond het thema ‘Vertragen, verwijlen’. Kortom, schrijf een heerlijk stuk tegen de tijd dat inroept tegen de jachtigheid van het moderne leven en verwerf eeuwige roem in de Haagse literaire scene.

Alvast voor in de agenda: op zaterdag 12 november verwelkomen we weer bijzondere gasten bij Colette. Vanaf 15:00 uur staat ons boekenparadijs in het teken van literatuur van en over vluchtelingen. We lichten alvast een tipje van de sluier over het bijzondere programma van deze dag.

Sabri, een Iraakse vluchteling die in Nederland een mooi bestaan heeft opgebouwd, leest voor uit zijn boek. Paul van Vliet, cabaretier, schrijver en ambassadeur voor Unicef draagt voor uit eigen werk. Zij worden geïnterviewd door een van onze boekenbazen: Jean-Pierre Geelen. Natuurlijk hebben we ook mooie boeken van onze gasten in de verkoop.

Meer informatie volgt.

Een kleine observatie vanuit de winkel: we hebben ongeveer vijf keer zoveel boeken over wielrennen als over tennis in de winkel. Als we er vanuit gaan dat we niet bepaald in een buurt zitten waar persé heel veel wielerliefhebbers wonen en ook dat er niet toevallig juist heel veel tennisboeken worden weggekocht dan blijft er als verklaring over dat de wielersport gewoonweg méér uitnodigt tot schrijven. Dat lijkt mij ook geen rare gedachte. Hoewel tennis vast leuk is blijft het voor de kijker toch vooral mensen die kreunend een balletje heen en weer slaan op een platgewalst stukkie tuin. Wat een verschil toch met de uitgemergelde mannen die zich tegen een mooi maar wreed berglandschap omhoog worstelen, die tientallen kilometers klimmen bij temperaturen ver boven de dertig graden en die zich vervolgens met ware doodsverachting weer naar beneden storten.

Misschien is dat gevaar van zo’n moorddadige afdaling over smeltend asfalt met lekker veel kiezeltjes in de Pyreneeën wat wielrennen ook zo fascinerend maakt: dat het nog een ruig en gevaarlijk gedoetje is in onze verder tamelijk achter rubberen tegels en waarschuwingsstickers weggestopte samenleving. Bij een beetje koers sneuvelen er minstens drie sleutelbenen en de dood zit bij de wielersport in een klein hoekje en een beetje schrijver weet natuurlijk dat de dood kleur geeft aan het leven. We leven toch elke keer weer een beetje mee als Maarten Ducrot met samengeknepen billen verslag doet van de afdaling.

Hoewel de dopingautoriteit daar vast anders over denkt is het mooie van de wielersport ook dat het net een beetje smerig is, vergeleken met dat spelletje voor ideale schoonzonen in hun witte polootjes van de tennis. Juist de schimmige onderwereld van de sport met de naalden en de geheime dealtjes over verkochte koersen maakt de wielersport mooi, net als dat het geen clubs zijn met hogere idealen die er rondkoersen, maar een beetje scharrige teams die gesponsord worden door volstrekt lullige dingen als Belgische fabriekjes van kliklaminaat.

Er zit zelfs een religieuze dimensie in de sport, als je echt op zoek bent naar gewichtige en pretentieuze interpretaties van het fenomeen. Waar tennis toch vooral een sport is voor de bovenste klassen is wielrennen een onvervalste volkssport met Roomse trekken. Waarom denkt u anders dat de wielercultuur zijn eigen Hoogmis heeft? Nou dan. In een verder ontkerkelijkte wereld zien we nog een hoop kruisjes in het peloton. Daarom is het natuurlijk ook een rijke, verhalende sport want als de roomsen ergens goed in zijn dan is het wel in verhalend theater met lekker veel drama over lijden.

Maar misschien moeten we er vooral ook niet te moeilijk over denken. Gewoon voeten omhoog, speciaalbiertje uit de ijskast, een bak sjips, lekker genieten van de weetjes over de kastelen die in 1743 gebouwd zijn in opdracht van de derde minnares van een of andere lang vergeten hertog. Zoetjes een beetje wegdromen bij de toetige dorpjes en de wijngaarden, dat werk. Een soort meditatieve yoga vanaf de bank. Na de etappe is het natuurlijk fijn nagenieten met een boek: de magie van de tour heeft tot een veelvoud aan mooie boeken geleid die we allemaal voor u verzameld en uitgestald hebben. Fiets een langs!

“To be or not to be”. Dat was voor één keer niet de kwestie, afgelopen zondag. Want hij wás er gewoon: William Shakespeare in levende lijve op het nieuwe podium van Colette. Met Bard in the Yard, de succesvolle eenakter die vorig jaar al in vele tientallen Nederlandse tuinen te zien was, nam acteur Wim Bouwens de bijna 30 toeschouwers mee naar zijn tijd, zijn frustraties en zijn gevecht met zijn eigen “cononamaatregelen”. Het was 1605. In London heerste de pest. De theaters waren dicht en de bevolking zuchtte onder een lockdown. Terwijl zijn grootste concurrent het ene na het andere pareltje afleverde, kampte Shakespeare met een writer’s block. Hij kwam niet verder dan brood bakken, pleepapier hamsteren en binge-lezen. Grasduinend in eigen werk en met hulp van het publiek probeerde de schrijver – gespeeld door acteur Wim Bouwens – een nieuwe hit te produceren, een zoektocht die getuige het lange zondagmiddagse applaus op zichzelf al leidde tot een vermakelijk theater met een serieuze ondertoon.

Trots en blij zijn we dat de vakbroeders van de Haagse pers net zo gegrepen waren door het verhaal van Colette als wij en dat het verslag van onze reddingspoging door ons aller Jean-Pierre nu ook een belangrijke Haagse persprijs in de wacht heeft gesleept. Wij citeren het juryrapport:

Naast deze prijzen ontvangen twee journalisten, de bijzondere persprijs De Flaneur. Deze onderscheiding heeft de naam gekregen van het standbeeld De Flaneur dat Theo van der Nahmer maakte van de Haagse columnist Eduard Elias (1900-1967) dat op het Lange Voorhout staat.  Eén Flaneur gaat naar Ivar Lingen voor zijn politieke radioprogramma ‘Spuigasten’, elke zaterdag een uur live op Den Haag FM. Met zijn sprankelende benadering van lokale, provinciale en landelijke politici maakt Lingen de politiek, waarvan steeds meer mensen zich afkeren, juist aantrekkelijk en toegankelijk. 

Ook Jean-Pierre Geelen van de Volkskrant wordt onderscheiden met De Flaneur, voor zijn verhaal over de redding van boekhandel Colette in de Reinkenstraat. ‘Hoe burgers een boekwinkel redden en hun buurt leefbaar houden’. Geelen schrijft betrokken en warm over deze opkomende vorm van burgerinitiatief en plaatst het in breder verband.

We kunnen ons niet voorstellen dat u het stuk gemist heeft, maar voor de geïnteresseerden is het hier te lezen.

Weer een mooie winkelanekdote: “dinsdagmiddag kregen wij in de winkel bezoek van Jan Maas. Zelf is hij Rotterdammer maar hij bezoekt regelmatig zijn dochter en kleinkinderen in de buurt van Colette. Zijn zoon neemt op vakantie altijd – op zijn verzoek- een lokale krant voor hem mee. Deze keer een Slowaakse krant, gekocht in Bratislava. Al bladerend door de krant (wat moet je anders met een krant in een taal die je niet kent) kwam hij een paginagroot artikel tegen over… Colette. De krant liet hij voor ons achter. Overigens vertelde hij zijn kleinkinderen aan het lezen te hebben gekregen doordat zij vaak dwaalden door Colette!