De kunstberg is een van de prominentste afdelingen van Colette. Niemand kan er omheen, nauwkeuriger gezegd: iedereen móet er omheen. Hij wordt gekoesterd door maar liefst twee rayonhoofden: Jeannette van Zijl en Marianne van Erp. Hoewel er geen hiërarchie tussen hen bestaat, is Marianne met haar opleiding tot kunsthistoricus de prima inter pares. Met praktische ervaring in beeldende vorming volgt Jeannette op een banddikte.

Hun belangrijkste doel is het bestrijden van de chaos. Net als Mount Everest is de kunstberg verworden
tot dumpplaats. Restanten uit de buitenetalage, vers ingebrachte aanwinsten uit ontruimingen,
misplaatste werkjes uit andere rayons, dat alles wordt door de collega’s bij voorkeur geparkeerd op de
hellingen van de kunstberg. De werkdagen van Marianne en Jeannette beginnen met sorteren en
herplaatsen. Pas daarna kunnen ze aan de slag met hun eigenlijke werk: het rubriceren en bijeen
brengen van gelijkaardige boeken. Ze hebben onderafdelingen als: Van Gogh, Rembrandt, Franse
impressionisten, architectuur, design, kunstnijverheid, doe-het-zelf, foto & film, en nog zo wat. Ze
hebben hun hoop gericht op het leeg komen van de kelder en Blauwbaard, dan komt er wellicht ruimte
voor uitbreiding van hun rayon.

Verkoop loopt goed
Ze zijn tevreden over de verkoop, die loopt goed. De berg trekt veel belangstelling. Regelmatig zijn er
klanten die systematisch alle rugteksten nalopen, een karwei dat uren in beslag kan nemen. Vaak treffen
ze snuffelende studenten.

Het aanbod komt in golven, vooral van ontruimingen (“mijn moeder/vader is overleden”, een tekst die
in varianten dagelijks in de winkel is te horen). Er zitten pareltjes tussen, bijzondere collecties, fraai
uitgevoerde drukken. Onlangs een prachtige verzameling Russische kunst. Frappant is dat zulke
bijzondere boeken heel kort na binnenkomst al worden verkocht. Naar architectuur is veel vraag, maar
het aanbod is opvallend laag.

Het valt hen op dat ze vaak gerichte zoekvragen van bezoekers kunnen honoreren. Onlangs wilde
iemand alle aanwezige Eschers kopen, die ging met vijf boeken de deur uit. Nu ze erover nadenken,
voor Van Gogh is opvallend weinig belangstelling. Misschien is een gerichte outlet-actie een idee.

Graag een eigen kast
Opvallende winkeldochters zijn catalogi van grote tentoonstellingen. Daar hebben ze vaak wel vijf
exemplaren van. Maar hoe mooi ze ook zijn, ze raken snel gedateerd en daarmee uit de belangstelling.
Een bijzonder kenmerk van de kunstboeken is hun formaat. Ze passen niet in de gewone kasten.
Marianne en Jeannette zouden het liefst een speciale kast hebben voor de kunstboeken. Ze onthullen en
passant een goed bewaard geheim: onder de kunstberg gaat een speciaal kastje schuil dat volgens
Jogchum heel handig was om bij feesten je glas met wijn op te zetten. Das war einmal.
Een tijdje geleden kregen ze een paar dozen met prachtige boeken binnen, afkomstig van de Haagse
Kunst Kring. Zij dolenthousiast, natuurlijk. Maar na twee dagen kwam er een telefoontje: men had zich
vergist en kwam ze weer terughalen. Wat mocht blijven was helaas niet heel bijzonder.
Ze houden regelmatig opruimochtend. Wat niet loopt, gaat naar de outlet en is dan verrassend snel
verdwenen. Wanneer er een heel bijzonder boek binnenkomt, gaat dat naar de veiling. Kort geleden nog
een piepklein boekje van Charlie Watts, dat heeft € 100 opgebracht.

Kookboeken
De afdeling kookboeken valt ook onder de hoede van Jeannette en Marianne. Die staat nu een beetjeKverloren naast de ingang van Blauwbaard, ze hopen dat die prominenter in de winkel komen,
bijvoorbeeld als de horror zou verhuizen naar de kelder. Voor kookboeken hebben vooral expats
belangstelling. Speculerend komen we op het idee dat men die makkelijk thuis laat bij een verhuizing.
Ook hier een smakelijke anekdote. Bij een optreden van Janneke Vreugdenhil – die royaal schonk uit
haar recensie-exemplaren, werd de legendarische Indonesische kookbijbel van Beb Vuyk geveild. Om
de prijs wat op te drijven deed Jeannette een bod. Helaas ging niemand daar overheen, en bij
thuiskomst bleek er al een exemplaar in haar kast te staan.

Gevraagd naar hun wensen komen ze als eerste op meer ruimte. Ze willen bijvoorbeeld de fotoboeken
geopend presenteren, en er meer informatie bij verstrekken, eventueel aangevuld met curiosa. En ze
willen meer aansluiten op de actualiteit, etalages naar aanleiding van grote exposities. Maar soms is er
dan niet voldoende in huis of – eigen boezem – hebben ze er niet tijdig aan gedacht.
Tot slot een wens waar bezoekers én medewerkers warm voor kunnen lopen: ze willen kunst ophangen
in de ruimte tussen de bovenste rijen boeken en het plafond: prenten, schilderijen, foto’s.