Op reis met Colette

Soms moet je als neringdoende in tweedehands boeken toegeven dat je het helemaal mis had en de lezer toch de boeken wil hebben die je eerder zonder pardon naar de papierbak hebt verwezen. In mijn geval had ik me verkeken op de aantrekkingskracht van (incourante) reisgidsen. Wat heb je nou aan al die reisgidsen uit de jaren zeventig en tachtig, vol restauranttips voor etablissementen die al lang niet meer bestaan? Met plattegronden die inmiddels geen tred meer houden met de stedenbouwkundige werkelijkheid? Een enkeltje naar de Eeuwige Jachtvelden van de gemeentelijke papierrecycling was doorgaans mijn oordeel.

Maar mea culpa, mea maxima culpa, ik dacht te simpel: de Lezer wil kennelijk toch graag reisgidsen lezen waarbij het niet bijzonder uitmaakt van wanneer ze nou precies dateren. In het kader van de voorpret wil men gewoon graag lezen over de aanstaande vakantiebestemming en dan is het helemaal niet erg dat de boeken niet alleen over plaatsen gaan die in ruimte van ons verwijderd zijn, maar ook in de temporele dimensie. We krijgen de laatste tijd veel vragen in de winkel van mensen die reeds hun zomervakantie hebben geboekt en nu op zoek waren naar alles over hun aankomende bestemming. Het wegdromen is het idee.

De romantiek van het verre en het vreemde bereikt trouwens waarschijnlijk het hoogtepunt in de reisgidsen naar niet meer bestaande landen: Oost-Duitsland, Rhodesië… Zo vonden we laatst een boekje uitgegeven door ‘Intourist’ voor een meerdaagse reis door de Sovjetunie. Daar kunnen we niet meer naar toe, behalve dan in de boeken. We hebben daarom maar schielijk een bak met oude reisgidsen gemaakt.