Colette redt haar dorp

De beruchte “diagonale du vide” staat in Frankrijk voor een brede band van uitgestorven,
onbewoonde dorpjes met alleen nog maar leegstaande woningen of woningen met gesloten
luiken (deels bewoond door de Parijse of buitenlandse eigenaren). De strook loopt van het
noordoosten naar het zuidwesten, van de Vogezen tot aan Les Landes, Over het algemeen
zijn het dorpjes die tot halverwege vorige eeuw nog prima levensvatbaar waren met een
paar honderd inwoners, maar die door het verdwijnen van werkgelegenheid, door
grootschalige landbouw en de trek naar de stad leegliepen. Als er dan ook nog eens geen
verbinding met de TGV is of er geen afslag van de snelweg naar toe gaat, verdwijnen de
bakker en de épicerie, de school, het postkantoor, het bureau van de gendarmerie en is het
dorp ten dode opgeschreven.

Saint-Sauveur en Puisaye ligt schuin onder Auxerre en midden in die diagonale du vide, er is
geen industrie, geen TGV-station en de péage van Parijs naar het zuiden komt er niet langs,
het zou voorbestemd zijn een “leeggelopen” dorpje te worden (850 inwoners, 200 gezinnen,
2/3 ervan is kinderloos en de helft van de bewoners is boven de 60 jaar). De gemiddelde
toerist heeft geen enkele reden om de péage te verlaten. Maar Saint Sauveur heeft iets heel
speciaals en de huidige bewoners van het dorpje weten dat. Dank zij hun beroemdste
inwoner hebben zij de achteruitgang van het dorp weten te stoppen en om te buigen.
Gelukkig zijn Hans van Oel en ondergetekende geen gemiddelde toerist. Wij hadden net als
de huidige bewoners van Saint Sauveur Colette voor ogen.

Het oude 17e eeuwse kasteel midden in het dorp is omgetoverd tot een Musée Colette, een
feest om in rond te lopen, het museumwinkeltje te bezoeken en er koffie te drinken met
heerlijk appelgebak. Het woonhuis waar Colette de eerste 18 jaar van haar leven woonde,
geeft een prachtige kijk op haar jeugd. En voor de liefhebbers van onze eigen Colette-winkel
is er een bouquiniste die haar boekenschat uitstalt over talloze aaneengesloten kamers,
gangetjes, optrekjes, alle ruimtes van vloer tot plafond gevuld en met groot risico een stapel
boeken achter je rugzak te haken (de boeken staan weliswaar alfabetisch, maar daar is mee
te leven). Een charmant hotel en een mooi plein met een terrasje waar het nagenieten met
een bière-picon kan beginnen.

Toen Colette later in haar leven haar geboortehuis in bezit kreeg en zij het dorp voor het
eerst weer bezocht, stonden de inwoners met stenen en boegeroep klaar om haar te
ontvangen (haar eerste roman was een in vitriool gedrenkt portret van de bewoners van
Saint Sauveur), nu zouden ze met vlaggetjes een welkomstparade beleggen om de schrijfster
die het dorp van de ondergang, de leegloop, de vergetelheid redde, toe te juichen.

www.lamaisondecolette.fr
www.muséecolette.com

Door Piet Driest, rayonhoofd Frans