Weg met het Koningshuis(!/?)

Het is geen geheim dat in onze kleine satellietstaat van de Republiek der Letteren aardig wat politieke stromingen vertegenwoordigd zijn en dat leidt wel eens tot AKSIE! van de wat meer radicale elementen. Zo was er een tijdje geleden een socialist van het oude stempel die meende dat elk boek in onze stapels over de Oranjes voorzien moest worden van een waarschuwingssticker die het einde van de monarchie bepleit. Schrik dus niet als u zo’n plakkaatje aantreft in een van de mooie boeken die wij hebben over ons vorstenhuis. 

Er wordt niet alleen af en toe openlijk gefantaseerd over het einde van de monarchie bij ons, ook zit het hoekje Oranjeboeken op de wipstoel. Echt waar? Echt waar. Het is immers schipperen met de ruimte, zoveel verkopen we er nou ook weer niet van en een groot deel van het team ziet de familie Von Amsberg liever vandaag dan morgen aansluiten bij de burgerij na een korte en pijnloze revolutie. Nu Koningsdag weer nadert werd er zelfs gedreigd om de hele afdeling maar op een kleedje voor de deur te leggen: drie voor een euro en alles dat er aan het einde van de dag nog ligt gaat naar de recycling. 

Tegen deze revolutionaire driften valt in te brengen dat de geschiedenis van Hofstad en haar inwoners niet echt te begrijpen is zonder aandacht te schenken aan het Hof en haar bewoners. Den Haag zonder koningshuis is… Nouja, zoiets als Haarlem. Alle reden dus om de boeken gewoon te laten staan in hun eigen Oranje hoekje. Bovendien hebben we meerdere auteurs van die boeken onder onze fans en klanten dus dat zou ook een beetje ongemakkelijk zijn. 

Sowieso is het maar een slecht idee om de monarchie af te schaffen en het staatshoofd te depersonaliseren tot een gekozen ambtenaar. Kijk maar eens naar onze Oosterburen: daar hebben ze de keizer op de trein gezet, maar lezen ze de meeste boeken en tijdschriften over vorsten ter wereld. Ook de Fransen weten hun neigingen nauwelijks te bedwingen, met openlijk bloeiende monarchistische beweging en een presidentschap dat neigt naar het vorstelijke – of nouja, zoals Emmanuel Macron zou zeggen, ‘Jupiteriaans’.  

Enfin, het is sowieso maar moeilijk voor te stellen, een literatuur zonder koningen. Geen Shakespeare zonder al zijn Richards en zonder Lear, geen ‘Er was eens’ zonder schone prinses in het land hier ver vandaan. Alle revolutionaire theorie ten spijt hebben we dus kennelijk toch altijd ergens iets van een archetypische vorst nodig in onze verhalen. Nu verraad ik mezelf waarschijnlijk als een Burkeaans conservatief, maar goed, dat soort types lopen ook gewoon vrij rond bij ons in de winkel.