De Tour bij Colette

Een kleine observatie vanuit de winkel: we hebben ongeveer vijf keer zoveel boeken over wielrennen als over tennis in de winkel. Als we er vanuit gaan dat we niet bepaald in een buurt zitten waar persé heel veel wielerliefhebbers wonen en ook dat er niet toevallig juist heel veel tennisboeken worden weggekocht dan blijft er als verklaring over dat de wielersport gewoonweg méér uitnodigt tot schrijven. Dat lijkt mij ook geen rare gedachte. Hoewel tennis vast leuk is blijft het voor de kijker toch vooral mensen die kreunend een balletje heen en weer slaan op een platgewalst stukkie tuin. Wat een verschil toch met de uitgemergelde mannen die zich tegen een mooi maar wreed berglandschap omhoog worstelen, die tientallen kilometers klimmen bij temperaturen ver boven de dertig graden en die zich vervolgens met ware doodsverachting weer naar beneden storten.

Misschien is dat gevaar van zo’n moorddadige afdaling over smeltend asfalt met lekker veel kiezeltjes in de Pyreneeën wat wielrennen ook zo fascinerend maakt: dat het nog een ruig en gevaarlijk gedoetje is in onze verder tamelijk achter rubberen tegels en waarschuwingsstickers weggestopte samenleving. Bij een beetje koers sneuvelen er minstens drie sleutelbenen en de dood zit bij de wielersport in een klein hoekje en een beetje schrijver weet natuurlijk dat de dood kleur geeft aan het leven. We leven toch elke keer weer een beetje mee als Maarten Ducrot met samengeknepen billen verslag doet van de afdaling.

Hoewel de dopingautoriteit daar vast anders over denkt is het mooie van de wielersport ook dat het net een beetje smerig is, vergeleken met dat spelletje voor ideale schoonzonen in hun witte polootjes van de tennis. Juist de schimmige onderwereld van de sport met de naalden en de geheime dealtjes over verkochte koersen maakt de wielersport mooi, net als dat het geen clubs zijn met hogere idealen die er rondkoersen, maar een beetje scharrige teams die gesponsord worden door volstrekt lullige dingen als Belgische fabriekjes van kliklaminaat.

Er zit zelfs een religieuze dimensie in de sport, als je echt op zoek bent naar gewichtige en pretentieuze interpretaties van het fenomeen. Waar tennis toch vooral een sport is voor de bovenste klassen is wielrennen een onvervalste volkssport met Roomse trekken. Waarom denkt u anders dat de wielercultuur zijn eigen Hoogmis heeft? Nou dan. In een verder ontkerkelijkte wereld zien we nog een hoop kruisjes in het peloton. Daarom is het natuurlijk ook een rijke, verhalende sport want als de roomsen ergens goed in zijn dan is het wel in verhalend theater met lekker veel drama over lijden.

Maar misschien moeten we er vooral ook niet te moeilijk over denken. Gewoon voeten omhoog, speciaalbiertje uit de ijskast, een bak sjips, lekker genieten van de weetjes over de kastelen die in 1743 gebouwd zijn in opdracht van de derde minnares van een of andere lang vergeten hertog. Zoetjes een beetje wegdromen bij de toetige dorpjes en de wijngaarden, dat werk. Een soort meditatieve yoga vanaf de bank. Na de etappe is het natuurlijk fijn nagenieten met een boek: de magie van de tour heeft tot een veelvoud aan mooie boeken geleid die we allemaal voor u verzameld en uitgestald hebben. Fiets een langs!